تشخیص ام اس
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص ام اس وجود ندارد. در عوض ، تشخیص بیماری مولتیپل اسکلروزیس متکی بر رد سایر شرایط است که ممکن است علائم و نشانه های مشابهی را ایجاد کند ، که به عنوان تشخیص افتراقی شناخته می شود.
به احتمال زیاد پزشک شما با یک سابقه پزشکی کامل و معاینه شروع می کند.
آزمایش خون ، برای رد بیماریهای دیگر با علائم مشابه MS. در حال حاضر آزمایش هایی برای بررسی نشانگرهای زیستی خاص مرتبط با تشخیص ام اس در حال توسعه است و ممکن است به تشخیص این بیماری کمک کند.
آزمایش مایع نخاعی که در آن نمونه کوچکی از مایع مغزی نخاعی برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی از کانال نخاعی شما خارج می شود. این نمونه می تواند ناهنجاری هایی در آنتی بادی های مرتبط با MS نشان دهد. این آزمایش همچنین می تواند به رد عفونت ها و سایر شرایط با علائم مشابه MS کمک کند.
همچنین بخوانید: بیماری ام اس و علائم آن
تشخیص ام اس
MRI ، که می تواند مناطقی از MS (ضایعات) را در مغز و نخاع شما آشکار کند، ممکن است برای برجسته کردن ضایعاتی که نشان می دهد بیماری شما در مرحله فعال است ، تزریق داخل وریدی ماده حاجب انجام دهید.
آزمایشات احتمالی برانگیخته ، که سیگنال های الکتریکی تولید شده توسط سیستم عصبی شما را در پاسخ به محرک ها ثبت می کند، یک آزمایش بالقوه برانگیخته ممکن است از محرک های بصری یا محرک های الکتریکی استفاده کند.
در این آزمایش ها ، شما یک الگوی بصری متحرک را مشاهده می کنید ، یا ضربه های الکتریکی کوتاهی به اعصاب پاها یا بازوها وارد می شود. الکترودها سرعت حرکت اطلاعات را در مسیرهای عصبی شما اندازه گیری می کنند.
در اغلب افراد مبتلا به ام اس عودکننده-فروکش کننده ، تشخیص نسبتاً ساده است و بر اساس الگویی از علائم سازگار با بیماری و با اسکن های تصویربرداری مغز مانند MRI تأیید می شود.
تشخیص ام اس در افرادی که دارای علائم غیر معمول یا بیماری پیشرونده هستند دشوارتر است. در این موارد ، آزمایش بیشتر با تجزیه و تحلیل مایع نخاعی ، پتانسیل برانگیخته و تصویربرداری اضافی ممکن است مورد نیاز باشد.
درمان ام اس
هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. درمان معمولاً بر سرعت بخشیدن به بهبودی از حملات ، کند کردن پیشرفت بیماری و مدیریت علائم MS متمرکز است. برخی از افراد علائم خفیفی دارند که نیازی به درمان ندارد.
درمان حملات MS
کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون خوراکی و متیل پردنیزولون داخل وریدی برای کاهش التهاب عصب تجویز می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل بی خوابی ، افزایش فشار خون ، افزایش سطح گلوکز خون ، نوسانات خلقی و احتباس مایعات باشد.
تبادل پلاسما (plasmapheresis). قسمت مایع بخشی از خون (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی جدا می شود. سپس سلولهای خونی با محلول پروتئینی (آلبومین) مخلوط شده و دوباره در بدن شما قرار می گیرند. اگر علائم شما جدید ، شدید و به استروئیدها پاسخ نداده اند ، ممکن است از تبادل پلاسما استفاده شود.
توانبخشی ، یک متخصص فیزیوتراپی یا کاردرمانی می تواند تمرینات کششی و تقویتی را به شما آموزش دهد و نحوه استفاده از دستگاه ها را برای سهولت انجام کارهای روزانه به شما نشان دهد. فیزیوتراپی همراه با استفاده از کمک حرکتی در صورت لزوم می تواند به مدیریت ضعف پا و سایر مشکلات راه رفتن که اغلب با ام اس مرتبط هستند ، کمک کند.
شل کننده های عضلانی. ممکن است دچار سفتی یا اسپاسم دردناک یا غیرقابل کنترل ماهیچه ها ، به ویژه در پاهای خود شوید. شل کننده های عضلانی مانند باکلوفن می توانند به کاهش اسپاسم کمک کنند.
برای درمان ببیماری ام اس و همچنین گرفتن مشاوره می توانید به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید.
